HELL AND HEAVEN

Ok, we’re in heaven. Omdat we zojuist een zwembad hebben gezien. Ja, van alleen een zwembad zien worden wij al mega gelukkig. Niet dat we niet gelukkig zijn, maar toch, het is hier HEET. Echt heet. We waren ook in hell trouwens, maar dat komt later (tipje van de sluier: Imke is drie kilo aangekomen)

Na onze heftige Merapi ‘godverdomme-wat-is-dit-zwaar-zeg’ bergbeklimming checkten wat Nederlanders in bij ons hostel. Leuk, want Imke en ik kunnen Engels, maar helaas zijn we niet echt enorme sterren. Na wat gekletst te hebben (voornamelijk over het werk van deze rechercheur die super veel meemaakt) besloten we de volgende dag Borobudur en Prambanan te gaan bekijken (twee tempels die je blijkbaar moet hebben gezien). Dat betekende wel: wéér vroeg er uit (lees: 04.30, godver). Maar ja, je bent op reis en je wilt wat hè. Onderweg zagen we de Merapi van veraf en OMG wat is dat ding hoog. Ik kan niet geloven dat ik daar omhoog ben geklommen.

Borobudur: onze eerste indruk van veraf was goed. Wat is dit ding mega zeg. Vet gebouwd en mooie natuur er omheen. Dit gevoel ebde snel weg, want zodra we de trappen omhoog klommen voelden het meer alsof we in een attractiepark waren waar wij (en oja de tempel) de enige attracties waren. En dat het druk is oké, maar als elk kind wat je tegenkomt aan je vraagt of je met ze op de foto mag, kan ik je vertellen dat je ze na een kwartier het liefst allemaal neerschiet. En als het zelfs zo erg wordt dat oude vrouwtjes aka Michelle van de Langenberg als ze iemand op het laatste moment nog uit scoringspositie probeert te brengen, aan je arm gaan lopen trekken om een foto, dan weet je dat je weg moet gaan. Sorry voor deze vergelijking Mies, je bent gewoon hardnekkig, lomp en vastberaden.

Prambanan: minder groot, maar voor ons veel indrukwekkender. Je kon hier zien wat de aardbeving in 2006 kapot heeft gemaakt en  dat was veel. Het middelste stuk van het gebouw was (weer) intact (misschien zijn delen gerestaureerd), maar van het buitenste gedeelte was niks over. De tempel was meer gedetailleerd en het was er rustiger. Een keer lieten we ons nog verleiden voor een foto met twee vrouwen en twee kids, waarna de vrouw mijn hand pakte, tegen zich aan hield en kuste alsof ik de koningin was (wat opzich natuurlijk helemaal niet zo’n gekke gedachte is).

Die dag hebben we ons nieuwe favoriete fruit ontdekt: dragon fruit (zie foto) en hebben we veel verschillen gezien tussen arm en rijk in Yogja. Het ene moment loop je tegen een dik hotel aan en wanneer je het passeert zie je een oude krot waarin zich een eettentje bevindt en een heel gezin leeft op 20 vierkante meter.  Gelukkig zijn de (meeste) mensen hier wel heel aardig en helpen ze je graag. Ook de kinderen zwaaien enthousiast, roepen blij ‘hallo’ of we krijgen een dikke lach van ze. Fijn om te merken dat al die gebaren over de hele wereld hetzelfde betekenen.

De volgende ochtend hebben we op aanraden een fietstour gedaan door een dorpje Sewon genaamd (thanks Es!). Een lieve, dikke vrouwelijke gids heeft ons door het drop geleid en ons verschillende dingen laten zien. Een kroepoek fabriek (waar we leerden dat als een ‘fabriek’ (schuur) niet schoongemaakt wordt dat alleen maar meer smaak betekent voor de daarna geproduceerde kroepoek. Oke, goed verhaal), een bank waar mensen investeren in een koe in plaats van geld te sparen, rijstvelden, bakstenen maken en sojabonen verwerken. Tussendoor fietsten we door het dorpje, tussen de huisjes en de velden waar van alles op wordt verbouwd terwijl we met de gids kletsten over van alles. Een Amerikaanse vrouw van 50 jaar uit ons fietsgroepje wilde constant foto’s laten maken van zichzelf door ons, terwijl ze verschillende gemaakte poses aannam. Moesten wij ontzettend om lachen natuurlijk. Ik zie onze moeders al helemaal gaan.

Terug bij het hostel pakten we de trein naar Banyuwangi, of in ieder geval, we dachten dat we dat gingen doen. In werkelijkheid gingen we naar het station, gingen we in de rij van de tickets staan en bestelden we een ticket. Het positieve was dat de vrouw achter de balie enorm goed Engels kon, maar (en nu komt het negatieve) toch twijfelde we even of we het goed hoorden toen ze zei: it is sold out. WHAT? It is sold out! SERIOUSLY? Wij natuurlijk huilen, voor een seconde, toen kei hard lachen. Onze opties overwogen in een zakelijke bespreking op het station, waar al onze tassen ook aan deelnamen (en inspraak bij hadden) en toen besloten een ticket voor de trein van 01.00 ’s nachts te halen. Teruggelopen naar het hostel waar we nog een mooie avond beleefden met onze favoriete hostelboy Wawan, Jenga speelden, elkaar voor de gek hielden en afscheid namen. Wij vinden Laura’s Backpackers in Yogja zeker een aanrader!! Leuk weetje: Laura doet in elke maaltijd altijd 6 chilipepers. En wij maar roepen: not too spicy please.

Dus om 01.00 pakten we de trein naar Surabaya, waar we vier uur (onder het genot van straatmuziek) wachtten op de trein naar Banyuwangi. In Banyuwangi na 5 keer vragen eindelijk de persoon gevonden die we zochten (een vriend van Laura) en gelukkig kon hij ons een slaapplek en een tour naar de Ijen bieden. Hij en een vriend hebben ons alle plekken laten zien waar ze (guest)huizen hebben in Banyuwangi en ons van alles verteld over de omgeving (dit alles op scooters). De man vertelden dat ze toch niks te doen hadden in verband met het laag seizoen. We oefenden met scooter rijden (want die nacht zouden we met scooters naar de parkeerplaats bij de Ijen omhoog rijden) en aten veeeel te heet eten voor ons. Ik snap nu wel goed waarom iedereen hier scooter rijdt: geen zweet, goedkoop, makkelijk te parkeren, compact in kleine straatjes en bovendien, je hele gezin past erop. Rond 00.30 reden we richting Ijen, maar eerst moesten we tanken. Dit doe je hier niet bij een tankstation, maar op straat (why not?). Je stopt bij een tentje waar glazen flessen met benzine staan en gooit deze voor nog geen 9.000 Rupiah (€0,60) in je tank, fantastisch toch? Het ging goed, heel goed. Imke reed fantastisch, we konden lekker kletsen onderweg en we racete in gemiddeld tempo omhoog. Tot die stomme, stomme Canadees, die écht niet kon rijden, stil viel omdat de scooter de helling niet aan kon. Hij viel neer en wij moesten uitwijken naar rechts (je rijdt hier links), terwijl we ook bijna stil stonden. Ik keek achterom, zag een auto op ons afkomen en sprong eraf. Imke deed hetzelfde en we belandden in de berm, waardoor de scooter half omkieperde en op Imkes toen nog-geen-krater-been terecht kwam. Snel kwam Seoul de Mexicaan op ons afgerend en terwijl we samen de scooter van Im afhaalden probeerde Imke te bewegen. Dit ging jammer genoeg niet heel soepel en al snel hadden we door dat ze waarschijnlijk niet zou kunnen klimmen. Sad voor mij, want dan moest ik alleen (met de groep) en nog meer sad voor haar, want zij moest een uurtje of 6 wachten op de parkeerplaats (en zou daar dus een kilo of 3 beenvet kweken, niet door mega veel te vreten helaas). Achteraf toch heel blij dat ik zelf wel ben gegaan, want het was mega mooi en indrukwekkend en ik heb goeie foto’s kunnen maken voor Im om te bekijken.  

Na deze heftige (en weer nachtelijke) tocht kwamen we rond 10.00 aan bij de B&B, waar we om 11.30 de trein naar de ferry pakten om zo om 14.00 op Bali aan te komen. We hebben een nachtje in Pematuran gelogeerd (en 12 uur achter elkaar geslapen, oepsie) en nu zijn we in Lovina beach, waar we een dik resort geboekt hebben. Niet omdat het moest, maar omdat het kon. De duik in het zwembad was heerlijk en ik denk dat we er na een goede nachtrust, een kleine mini duik morgenvroeg en een lekker ontbijt weer tegenaan kunnen.

Ps. We doen hier trouwens alles wat niet aangeraden wordt vanuit NL: we eten van de straat (voor de prijs waarvoor je in NL een paparika bij de AH koopt (als ie in de bonus is tenminste)), poetsen onze tanden met kraanwater, nemen zonder pardon zwarte taxi’s of scooters  en gaan geen uitdaging uit de weg.
Ps1. Onze nieuwe namen zijn Nor en Iemka