IT'S NOT WALLY, BUT IMKE I'M LOOKING FOR

Heb je dat ook wel eens? Dat als iets niet lukt je dan ontiegelijk veel zin krijgt om te zuipen. En dan niet een biertje of 3, maar veel. Heel veel. 

Kleine update: het gaat nog steeds goed met mij. Ik voel me sterk en ondanks dat ik thuis mis, is dat niet genoeg om me hier weg te halen. Het kan niet op tegen wat ik hier mag zien, ervaren en meemaken . Ik ben ondertussen in Thailand beland, waar ik ontzettend geniet van de lieve mensen en de reusachtige natuur.  

En dan vraag ik jullie nu alvast de zakdoeken te pakken, want dit is het laatste verhaal waarin Imke in haar aanwezigheid zal schitteren. En ik vertel je, dit gaat emotioneel worden. Gelukkig eerst nog twee bestemmingen waar mijn avonturier gewoon bij was. 

Penang, een eiland aan de west kust van Maleisië, gaf ons in eerste instantie een regenachtige, maar al heel snel een bloedhete indruk. Jammer voor ons, want Imke en ik houden niet van súper hot, ook al zijn we dat zelf wel. En als je denkt: zeur niet want jij hebt tenminste zon, dan mag je NU hierheen komen (en drie maanden blijven), dan piep je wel anders. Maar dat terzijde. Het stadje Georgetown op Penang staat bekend om de streetart (muurschilderingen) op elke hoek van de straat. Na een rustige eerste avond gingen we de volgende dag met twee andere gasten (een daarvan was de meest irritante Nederlander met het meest irritante Engelse accent ever) rondlopen. De straatjes hier zijn erg mooi en er zijn veel leuke winkeltjes waar Imke en ik natuurlijk naar binnen moesten. We schudden de twee jongen die ons vergezelden van ons af en gingen lekker op ons gemak bij elk winkeltje naar binnen. Na een paar uur hadden we het gezien (de streetart was overigens erg cool: zie foto's) en besloten we met de bus naar het strand verderop te gaan, aangezien we al meer dan een week geen strand hadden gezien (wat een ramp!!). Hier genoten we intens van de zonsondergang en 's avonds aten we wat met een Engelse dude. De volgende dag hebben we postkaarten gekocht, nog wat rondgelopen en de ferry gepakt naar Langkawi. Hier zou Imke haar laatste dagen gaan spenderen... 

En hoe. Ten eerste, met veel strand. Het strand, wat op 3 minuten loopafstand lag, was fantastisch (vooral tussen 17.00 en 19.00). Aan het eind van de middag lagen we hier vaak te genieten, te kletsen, te lezen of stil te wezen. Soms samen, soms alleen, soms met wat Soedaanse jongens. 's Avonds kan je hier prima cocktails drinken voor een prima prijs (€2,50), omdat het duty free is. In de rest van Maleisië is alcohol vrij prijzig (in Aziatische begrippen gesproken dan), en betaal je gewoon €2,50 voor een biertje, wat komt omdat het hele land Islamitisch is. Het scooter rijden op Langkawi was, zeker gezien de helmpies die we meekregen van onze vriend van het tourbureau, geweldig. We reden naar verlaten strandjes met helder water, probeerden allerlei snacks bij een lokaal tentje, gingen omhoog met een kabelbaan (heeel degelijk en toeristisch, maar we wilden het per se) en verdwaalden terwijl onze telefoons leeg waren en we dus ook geen kaart hadden. Maar ook die dingen komen altijd weer goed, zeker als je met z'n tweeën bent (en dat waren we hier nog). Op Langkawi ontmoetten we een hele hoop leuke mensen. De Zwitserse Yves, toffe gast die alleen in Maleisië terecht kwam doordat zijn rondtrekkende vriendin het voor hun tripje samen uitmaakte, maar hij toch wilde gaan en de tijd van zijn leven had. Een half gestoorde Zwitser van 45 wonend in Thailand, die eruit was gezet: iets met visum en papieren niet op orde. Een groep met Nederlandse, Engelse, Franse en Duitse mensen. En onze Maleisische vriend Syed, de baas van het tourbureau (tours, tickets, taxi's en scooterverhuur) die eerst een beetje te betrokken leek, maar uiteindelijk té lief bleek. 

Na een laatste avondmaal, een paar biertjes, wat klets in het hostel en een goede nachtrust was het dan zover. Rond een uur of 13.00 bracht ik met Syed Imke en Renske naar het vliegveld (ze hadden toevallig hetzelfde ticket naar Kuala Lumpur). Ik vroeg Syed of ie een paar minuten had en dat was geen probleem. Hij liep zelfs mee om de meisjes de goede kant op te wijzen. En toen moest ik Imke ineens loslaten. Letterlijk gezien in onze laatste knuffel, waarna ik natuurlijk moest huilen. Maar ook van binnen, want ik moest het nu alleen doen. Ik zag aan Imke dat ze het lastig vond om me daar te laten staan, maar zo was het nou eenmaal. Dit wilde ik, hier had ik zelf voor gekozen. En dus gingen ze, en stapte ik mijn tranen inhoudend (lukte nie) aan de verkeerde kant van de auto in (again). Fuck die gekken hier die besloten aan de linkerkant van de weg te gaan rijden. Het ritje terug was uiteindelijk heel ontspannend en Syed was de liefste op aarde. Hij was er voor me, kletste daarna lekker wat over zichzelf en liet me het hotel dat zijn oom heeft opgezet zien. 3,5 uur later vertrok ik na een strandwandelingetje zelf en bracht Syed me naar de pier, waar hij me van te voren nog de enorme eagle liet zien, waar Langkawi voor staat. Hij liep helemaal met me mee en zorgde dat ik me totaal niet alleen voelde. Wat een gouwe gast! Thanks mate :)

Op naar de Perhentian Islands (twee eilanden aan de oost kust van Maleisië) om mijn open water te halen. Syed had alles voor me uitgetekend en uitgelegd, omdat ik een boot, een bus en nog een boot moest nemen. Alles ging voortreffelijk en ik kwam na een prima reis om 08.00 op Pulau Perhentian Kecil aan. Ik had een klein beetje expres bedacht dat ik nadat Imke weg zou zijn mijn PADI zou gaan halen, omdat ik dan sowieso drie dagen bezig zou zijn en sowieso mensen zou ontmoeten. Bij de duikschool aangekomen bleek dat ze gelukkig nog een plekje voor me hadden en de volgende dag begonnen twee groepjes van drie aan een nieuwe cursus. Ik zat met een Maleisische en Chinese jongen in een klasje en onze instructeur (heel vet wijf) was Frans. De cursus was zoooo leuk!! Ik hou van het onder water zijn, je licht voelen, flipperen, jezelf voortbewegen en stabiel blijven, genieten van alles wat er te zien is en de kick die je er van krijgt. We zijn uiteindelijk 6 keer het water in gegaan en hebben vooral veel skills moeten laten zien (masker af en op, regulator uit en in, gasfles dichtdraaien en weer open, zonder zuurstof omhoog komen, alternatieve regulator gebruiken, duikhorloge en kompas gebruiken, enz enz). Het kost me trouwens heel veel moeite om dit allemaal in het Nederlands op te schrijven, omdat ik alles in het Engels geleerd heb. Niks in het duiken heeft me teleurgesteld, dus ik ben een blij mens met een duik certificatie. De Perhentian Islands zijn overigens kleine pareltjes van eilandjes, met mooie stranden en lieve hutjes overal. Het eiland staat volkomen in het teken van duiken, verder is er niet veel te doen. Door al het duiken en snorkelen ligt het hele water dan ook vol boten, die soms ook 's nachts varen. Een van de nachten botsten twee lokale bootjes op elkaar, waarbij de ene chauffeur meteen gevonden werd en naar het ziekenhuis werd gebracht en de ander helaas de volgende dag pas uit het water gehesen werd. Waarschijnlijk was er een boot (of beide) die zonder licht vaarde, wat natuurlijk levensgevaarlijk is. 's Ochtends werd er dus met boten, man en macht gezocht naar de tweede chauffeur en werd hij gevonden door duikers (de reddingsduikers in onze boot stonden net op het punt ook het water in te gaan), en zagen we dat het lichaam uit het water gehaald werd. Dat was heel naar om mee te maken en het heeft me weer wat bewuster gemaakt van de gevaren die hier in Azië bestaan, doordat er zo weinig regels zijn. 

Heb je dat ook wel eens? Dat je zo'n grote kater hebt dat alles te veel moeite kost, zelfs eten of naar de wc gaan. Dat je dacht dat heel veel drinken een goed idee was. Dat je dacht dat het een leegte zou vullen in je lichaam. Dat hebben wij vandaag en we schamen ons er niet voor. Niet duiken betekende zuipen, en dat is wat we hebben gedaan. Go Luuk en Noor!