THERE IS SO MUCH MORE

Dat ik dit mag zien, ruiken, horen, maar vooral voelen is onbeschrijfelijk. De natuur is reusachtig, zo veel groter dan wij. Ik voel me zo klein als mensje, wat ik overigens een geweldig gevoel vind. Het is vet om te ervaren dat er plekken zijn op de wereld waar de natuur het wint van de mens, waar de mens zijn handen thuis houdt en de natuur is hoe hij is. Na het geweld van Phuket verblijf ik een paar dagen in het nationale park Khao Sok. Ik slaap voor het eerst alleen in een hutje (waar ik een enorme spin en een hoop kakkerlakken wegjaag) en boek een (2 dagen 1 nacht) tour voor de volgende dag. Met 11 anderen (2 Canadese meisjes, een Zwitsers stel en 7 Israeliërs) komen we na een autoritje en een vieze markt in de reusachtige wereld genaamd de natuur terecht. We slapen in drijvende hutjes, hiken door de jungle, bezoeken grotten (waar we tot 3 keer toe tot onze nek in het water staan en 32590 spinnen ons aanstaren), zwemmen in het enorme (en bloedhete) meer en leren elkaar kennen.

De volgende dag keren we rond 15.00 terug en wanneer ik na het uitchecken van mijn hutje (beetje laat, oepsie, mevrouw niet zo blij, oepsie) in de tuin op een schommel zit te wachten op mijn bus naar Krabi blijkt dat ze me vergeten zijn. Nou, dan voel je je toch wel ff lullig. Een wandelingetje naar het tourbureau dan maar, waar de lieve mevrouw me gelukkig een bed in haar slaapzaal aanbiedt en zorgt dat ik de volgende dag met de eerste bus mee kan. In Krabi heb ik een hele leuke tijd. Ik ontmoet de helemaal gekke Kaylene en Harshul (Canada en Amerika) die absoluut geen grenzen kennen. Ik heb zo hard met deze twee moeten lachen. Wat een verhalen zeg. Ik ben zo maar een pussy vergeleken met hoe veel zij al gezopen, gefeest en meegemaakt hebben (tot aan triootjes in een slaapzaal aan toe). Maar oke, we drinken biertjes in de zee aan een mooi strand, eten bij de nightmarket, drinken biertjes in een reggae bar, kijken ‘s nachts naar de bizarre lichtshow die de natuur opvoert (het flitst hier elke avond als een malle) en moeten dealen met 7 hele dronken weirdo’s in onze slaapzaal. De volgende dag laten Kaylene en ik ons lekker verwennen: we nemen een massage en laten onze teennagels doen. De ochtend erop vertrekt Kaylene richting full moon en ik, ik wacht iemand op. Iemand die ik vorige week een berichtje stuurde en nu op de stoep staat, omdat we ‘eigenlijk toch ongeveer hetzelfde van plan zijn de komende weken’. Even denk ik nog dat ik hem misschien niet zal herkennen, maar zijn goudblonde lokken zijn natuurlijk uit duizenden te onderscheiden en ik geef hem een dikke knuffel. Ik ben blij dat Luuk er is en dat bewijst zich meteen door de slappe klets die er uit die jongen komt. Wat hou ik toch van de Brabantse/Essche gezelligheid zeg, lekker vertrouwd. We lachen enorm om een Nederlands vrouwtje in Luuks kamer dat het beste Engels ever laat horen (I’m now gonna pack it good in) en beklimmen de 1237 traptreden naar de big Buddha, waarbij Luuk het erg zwaar heeft na zijn chill periode met Paul (en veel bier). Daarna vertrekken we snel naar Ko Lanta, want wij willen duiken!!! De periode in Ko Lanta zou ik willen beschrijven als zeer interessant (vooral de tekening  die Luuk krijgt als we na het avondeten afrekenen bij een restaurantje (heb je hem nog Luuk?)), maar sla ik om bepaalde redenen toch even over…

…
…
…

Terug in Krabi (iets met slecht weer, laag seizoen, 1 duikschool open, geen mens te bekennen, geen garantie om te duiken, duikspots dicht, RUK) haal ik mijn MP3 op die ik daar per ongeluk heb laten liggen en vervolgens reizen we naar Ko Pha Ngan (fuuuuuul mooooon eeeeeiland) en laat het nou net volle maan zijn zeg, wat een toeval. We besluiten dan maar dronken te worden in plaats van te gaan duiken. Maar eerst een hilarische boottocht, ofja vooral het einde, waar Luuk en ik de te grappige iedereen-probeert-zo-snel-mogelijk-zijn-tas-uit-de-mega-grote-hoop-te-halen situatie aanschouwen en random een tas krijgen toegeworpen met de naam James Hill erop. We besluiten dat we het James Hill makkelijk gaan maken en hem zullen vinden voordat hij in de hoop gaat zoeken. Zo gezegd, zo gedaan. Na 5 minuten zijn naam te hebben geroepen in alle formaties (James, James Hill, Hill, Hill Jams) kijkt een gast ons tijdens dat hij de trap oploopt heel erg vreemd aan. Luuk doet nogmaals de ‘James Hill’-call en holy shit, hij is het echt! Mission completed. De volgende dag is het dan zo ver. We beginnen vroeg bij ons (kut)hostel (hardste matras ooit, dikste Engelse wijven ooit), worden snel dronken, feesten op het strand en raken elkaar gelukkig niet kwijt (dankzij onze ontzettende goede deal, wat zijn we toch geniaal). De fullmoonparty was niet helemaal ons ding: heul veul dronken (drugs)koppen, iedereen aan het schuren en te veel mensen op een strand gepropt, maargoed, dit kunnen we ook weer van ons lijstje afschrappen. Het was een hele ervaring. Verder hebben we weinig van dit eiland gezien, behalve de hele straat van ons hostel, omdat we de gast die ervoor gezorgd had dat Luuk in conflict kwam met locals over geld moesten en zouden vinden (niet gelukt) ‘s ochtends om 6u en het meest fantastische restaurant aan de overkant (ohhhhh ik mis die yoghurt en granola nog steeds). De laatste dag op Ko Pha Ngan gaan Luuk en ik met een boot richting Ang Thong National Marine Park, een heleboel kleine eilandjes met helder blauw water, koraal, visjes en veel groen (zie foto’s).

Vervolgens vertrekken we naar Ko Tao, waar we hopelijk wel gaan duiken. Ik ben alleen verkouden en niet helemaal lekker, dus ik ben bang dat het niet verstandig is nu al te duiken. Luuk begint wel lekker aan zijn advanced cursus bij een Nederlandse duikschool. Die avond maken we kennis met de Nederlandse Gidon en zijn white spirits en extra joss (een spulletje wat 5 keer zo sterk is als een blikje redbull uit Cambodja) en hebben veel lol. Na twee dagen  probeer ik te duiken, maar het mag niet baten. Ik ga wel twee keer onder, maar het is toch niet echt fijn. Mijn oren doen pijn en het duurt ontzettend lang voordat ik op de bodem ben. Ondanks dat geniet ik toch weer van de onderwater wereld. Omdat mijn verkoudheid maar niet weggaat en Luuk nog steeds met de cursus bezig is, vermaak ik mezelf door naar een uitkijkpunt te klimmen. Had ik dat maar niet gedaan. Na een paar mooie uitzichten wandel ik verder over een pad waar opeens uit de verte twee honden heel (en ik bedoel echt heel) erg hard op me af komen gerend. Ik draai mezelf nog om, maar besef dat ik dat niet ga redden, dus blijf ik stil staan. Ze vallen mijn benen aan (op dat moment weet ik niet echt wat ze doen, alleen voel ik dat de pijn meevalt), maar stoppen gelukkig vrij snel. De ene hond loopt terug, terwijl de andere acher me blijft blaffen. Ik blijf (ik denk een paar minuten) stok-stijf-stil staan en bedenk me hoe ik hier uit kan komen. Terwijl ik een stap in de richting doe waar ik vandaan kwam, bekijk ik de reactie van de hond. Hij loopt met me mee, maar lijkt het oke te vinden. En zo schuifel ik stapje voor stapje terug. Na een meter of 10 laat de hond me alleen en loop ik rustig zonder om te kijken terug. Een eindje verderop bekijk ik mijn hondenwonden, die gelukkig meevallen. Terug beneden wacht ik op Luuk en samen gaan we naar de kliniek om een rabiës prik te halen (ik wil niet hondsdol worden), mijn wonden schoon te laten maken en antibiotica op te halen. Voor een goede 67 euro ben ik helemaal klaar, ik krijg zelfs verband. Als troost gaan we bij en mega goed Italiaans restaurant eten wat Luuk heeft ontdekt (JAM) en een biertje drinken met wat Nederlanders die Luuk eerder in Azië heeft ontmoet. Mijn laatste dag op Ko Tao besteden we op Freedom Beach, in een hangmat (en Luuk op de grond) en genieten we van de rust. ‘s Avonds was het tijd voor de champions league (helaas hier om 01.45) en wat afscheidsbiertjes, want de volgende dag vertrek ik met Kaylene (die ook op Ko Tao is ondertussen) naar Bangkok!

En zoals jullie al hebben kunnen lezen, heeft Bangkok me geraakt! Wat ik hier vooral heb gedaan is rondgelopen (oja en een tweede rabiës prik gehaald). Ik had geen tour nodig om me hier te vermaken. Ik heb zo veel gezien dat ik niet eens weet waar ik moet beginnen. Khao San Road en de straten er om heen zijn op zich al een ‘ding’. Toeristen gemixt met locals die hier hun geld verdienen door alles te verkopen waar de toerist behoefte aan heeft en de overdag normale straat die zich ‘s avonds transformeert in een ordinair zuipoord waar alle toeristen goedkope buckets naar binnen werken en tegen elkaar aan schuren. Ik heb hier een avondje aan deelgenomen, omdat ik vond dat ik niet mocht oordelen voordat ik het ervaren had en ik kan je vertellen: het is fun, voor een avond, dat was meer dan genoeg. Naast mijn Khao San Road ervaring heb ik een fietstour met Co van Kessel gedaan, wat in een woord geweldig was. Met een leuke groep mensen en drie gidsen (ja, dat is nodig als je gaat fietsen in Bangkok) zijn we (ik wilde zeggen heel Bangkok door gecrosst, maar dat is helemaal niet waar, want zo ver kom je niet op je fietsie)  een deel (voora Chinatown) door gefietst. Veel slappe klets en goede gesprekken met een man uit Noord-Holland gevoerd en ontzettend genoten van alle gekheid. Ik zal wat goede foto’s online gooien voor een beter beeld. Misschien komt het doordat het het einde van het verhaal is, maar ik kom ff niet meer zo goed uit mijn woorden. Ik ben 5 dagen in Bangkok gebleven en heb ook lekker veel ‘niks’ gedaan!

En toen kocht ik ineens een ticket naar Myanmar (oeps).

Ps. Ik vroeg mezelf laatst ineens af wanneer je nou echt alles hebt gezien? Wanneer heb je een land ‘afgevinkt’? Er is zo veel meer dan dat ik nu gezien heb, er is nog zo veel meer te doen en te beleven. En wat moet je zeggen als iemand vraagt: hoe was Indonesië? Ik ben op 5 van de weet ik veel hoeveel duizend eilanden geweest, hoe kan ik nou in het algemeen iets over Indonesië zeggen? Je beeld is nooit compleet. Ook besefte ik dat het eigenlijk heel vreemd is dat ik hier aan het reizen ben, terwijl ik in Europa niet eens zo veel gezien heb. Een gast uit Venezuela kon mij laatst zelfs iets leren over Nederland, dat was pas erg. Aan de andere kant: wat maakt mij het uit. Genieten is het keyword, en dat doe ik!