TOUGH LIFE

Ik ben kapot. Het is op dit moment vrijdag 11 maart 12.00 en we komen net terug van een 8 uur lange nachtelijke hike. Ik wil douchen, voel me zo ontzettend vies, maar alle koude douches in het hostel zijn bezet. Dus ik schrijf.

Het ging voortreffelijk. De 11 uur durende vlucht was op een rochellende man en matig vliegtuigvoer na prima te doen. We landden netjes volgens plan op Guangzhou in China en kopen daar voor 70 Chinese Euro’s twee flesjes water (wat achteraf €9,70 bleek). De tweede vlucht zaten Imke en ik niet naast elkaar. Niet erg, want ik wilde slapen (het voelde voor ons als nacht maar het was werkelijk 08.45). Imke wilde ook slapen, maar had het geluk naast een elite Chinees te zitten die steeds wilde praten. Toen Imke eindelijk kon slapen schreef de Chinees een seranade aan haar (zie foto’s), en dit gaf Imke zo de kriebels (helaas niet de goede, positieve kriebels) dus ze kwam naast mij zitten, want ik had geen buurman (thankgod). In die tweede vlucht verwoorde Imke heel mooi dat als dit vliegtuig neer zou gaan, er 100 Chinezen, 50 Indonesiërs en 2 Nederlanders dood zouden zijn. De Aziaten vonden ons hier nog niet zo interessant. Dit bleek later heel anders.

Door naar de bagageband. Terwijl ik uitzoek welke taxi’s betrouwbaar zijn en wat een normale prijs is, roept Im ineens: we moeten naar band 5. Bij band vijf in dezelfde situatie roep Im na 5 minuten: Noor, iedereen is weg. Ik zie niemand van onze vlucht.. Seriously? What’s going on? Dus wat doe je dan, je vraagt het gewoon. De vriendelijke man bracht ons rechtstreeks naar het ‘lost and found’ hokje. Oke, dit kan niet veel goeds betekenen. Één seconde dacht ik nog: ze zijn gevonden op een andere band, maar niets bleek minder waar toen we moesten gaan zitten, ons bagagelabel moesten afgeven en de gegevens van ons hotel op moesten schrijven. KAK. We werden weggestuurd met de mededeling dat onze backpacks in Guangzhou (onze tussenstop) waren achter gebleven en we ze vanavond of morgen terug zouden krijgen. Dat belooft wat.

Na een bizar taxi ritje (de man vond het nodig meerdere malen over de vluchtstrook, die ongeveer de helft van een normale rijbaan breed was, in te halen) kwamen we aan bij ons hotel. Toen begon het balen over onze backpacks en nadat Im rond een uur of 21.00 gebeld had naar het vliegveld en ze zeiden: ‘we are still tracking your luggage in Guangzhou’ zakte de moed ons in de schoenen. Nee, prima hoor jongens. We blijven nog wel een dag of 4 in dezelfde onderbroek rondlopen. En oja, we blijven ook nog wel een dag of 4 in deze grauwe, grijze, rot stad. Ook helemaal geen probleem. We zijn op tijd gaan slapen en vervolgens 2 keer wakker gebeld, waarbij de eerste mededeling was dat de bagage rond 10u ’s ochtends er zou zijn en de tweede (anderhalf uur later) dat het er NU aankwam. Oke, dat gaat ineens snel. Om 00.30 was het dan eindelijk zover en werden we gebeld dat de bagage was gearriveerd in de lobby. OMG, a driver never made two girls so happy with clean underwear :D.

Dus een nieuw plan: ‘s ochtends snel de trein naar Yogyakarta om daar onze trip verder voort te zetten. Na een levensgevaarlijke wandeltocht van het hotel naar het station in Jakarta (twee keer geholpen om wegen over te steken, wat een gekkenhuis) zaten we in de 1e klas van de trein. Wat helaas niet betekent dat het mega luxe is. Meer een soort van 2e klasse in Nederland + stoelen die naar achter kunnen. We kwamen rond 16.30 aan in Yogyakarta en zijn vervolgens met een Zweeds en Engels meisje naar hun hostel gegaan, waar ze ook nog 2 bedden voor ons hadden. In het hostel vroeg een Canadees meisje, waar we mee waren gaan eten, of we die avond mee de Merapi mountain wilden beklimmen. Wij een half uurtje nagedacht, maar we konden geen goede reden bedenken waarom niet.

En zo gingen we op onze tweede dag hier een nachtelijke hike doen van 5 uur. Crazy weg naar boven gehad met een privé chaffeur en 6 meiden achterin die er zin in hadden. Boven aangekomen gingen we op pad. WOW. Ik denk niet dat ik ooit zo lang achter elkaar zo iets zwaars heb gedaan. Het was stijl, niet soms, maar de hele tijd. Het was klimmen, klauteren, zweten, kouw lijden, eten, drinken, pauze houden, maar vooral doorzetten. Het was zo gaaf, maar ontzettend zwaar. Ik heb geen idee hoe mijn benen er aan toe zijn morgen. We hadden twee gidsen bij en dat was maar goed ook, want 3 van onze groep hadden het zo zwaar dat ze steeds achterop raakten. Im en ik gingen eigenlijk redelijk goed en ik denk dat ons doorzettingsvermogen hier veel aan heeft bijgedragen. Vooral het laatste stuk ging er een knop om en bleven we gewoon gaan. We wilden godverdomme naar de top. Dit alles in het donker met alleen een hoofdlamp. Boven aangekomen was het heel mistig, we zaten een soort van IN de wolk en het flitste (en soms donderde) constant . Ik vond dat best eng, maar verder leek niemand er iets om te geven dus toen deed ik ook maar net of het doodnormaal was. Het uitzicht was helaas minimaal toen het licht werd, maar het was fijn om om je heen te kunnen kijken en te weten waar je hebt gelopen. De reis naar beneden was nog een flinke trip, maar veel fijner omdat het minder vermoeiend was. De klappen die onze kniën constant kregen maakten dat het pijnlijk was om te dalen, maar natuurlijk zetten we ook nu door en zijn we veilig beneden gekomen! We hebben elkaar regelmatig aangekeken met beide de gedachte: what the hell zijn we aan het doen. Maar achteraf hebben we er  geen spijt van en was het een hele ervaring. In totaal hebben we 8 uur geklommen en gedaald en zijn we 14 uur weggeweest.

De douche die ik hierna nam was geweldig, en toen mijn hoofd mijn matras raakte was ik weg.